فلکسوگرافی ، تکنیک چاپی چندمنظوره
- فلکسوگرافی، تکنیک چاپی چند منظوره، ریشه های خود را به اوایل قرن بیستم باز می گرداند. این روش ابتدا به دلیل استفاده از مرکب های مبتنی بر آنیلین، به چاپ آنیلین معروف بودو و به عنوان روشی ساده و سریع برای چاپ بر روی زیر لایه های مختلف از جمله بسته بندی مواد غذایی توسعه یافت، که افست و لیتوگرافی به آسانی قادر به انجام آن نبودند.
- تحول واقعی فلکسوگرافی در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ با بهبود در صفحات چاپ فتوپلیمر، مرکب‌ها و تجهیزات و گسترش دامنه کاربرد آن آغاز شد.این پیشرفت‌ها فلکسوگرافی را از روشی ابتدایی مناسب برای کاغذ پیچیدن و بسته‌بندی مواد غذایی به تکنیکی پیشرفته قابل استفاده برای چاپ باکیفیت بالا بر روی زیرلایه‌های متعدد مانند پلاستیک، فیلم‌های فلزی و کاغذ تبدیل کرد.
- تا دهه ۱۹۷۰، فلکسوگرافی جایگاه قابل توجهی در صنعت چاپ به دست آورد و از نظر کیفیت و کارایی با روش‌های سنتی رقابت کرد.معرفی ساخت صفحه دیجیتال در دهه ۱۹۹۰ دقت و چندمنظوره بودن فلکسوگرافی را بیشتر بهبود بخشید و آن را به گزینه‌ای ترجیحی برای برچسب‌ها، بسته‌بندی‌ها، روزنامه‌ها و حتی کاغذ دیواری تبدیل کرد.
- امروزه، فلکسوگرافی به خاطر کارایی زیست‌محیطی، استفاده از مرکب‌های مبتنی بر آب و تولید زباله کمتر، نسبت به سایر روش‌های چاپی شناخته شده است. توانایی آن در چاپ بر روی طیف وسیعی از مواد با سرعت و کیفیت بالا، جایگاه آن را به عنوان یکی از پیشروترین فناوری‌ها در دنیای چاپ محکم کرده است.
